Ik mag anders zijn......
Tolerantie ....
Vanmorgen keek ik zoals op elke Nieuwjaarsochtend naar het Nieuwjaarsconcert. Puur traditie en genieten, al van jongs af aan. Mijn wereldje met balletdanseressen en mooie muziek.
Het gevoel dat je als kind dan kan voelen dat alles in de wereld mooi is. Als kind deed je als 'paard' mee op de Radetzky mars en bij “Der schonen blauen Donau' het stille genieten en de ontroering. Dit jaar wilde ik dit met een hashtag (#Nieuwjaarsconcert) op Twitter zetten hoezeer ik er van genoot. Vervolgens wilde ik ook zien hoeveel andere mensen er nu eigenlijk net zo van genoten als ik......
Op dat moment is eigenlijk het hele beeld dat ik al jaren had opgebouwd verstoord. Ik werd geconfronteerd met tweets van volwassen die het nodig vonden en vinden om andere volwassenen af te branden. Opmerkingen over het publiek, over de dirigent, over de muzikanten, maar de vervelendste over de presentator.
Tot en met 2014 was Joop van Zijl de presentator en dat was dit jaar voor het eerst Edwin Rutten ( ome Willem). De opmerkingen op Twitter waren naar en negatief en op de man gericht. Terwijl er iemand zat die de presentatie moest overnemen van een man die het 30 jaar heeft gedaan. Ongelooflijk zoals wij volwassenen dan kennelijk vinden dat wij iemand publiekelijk en via het internet belachelijk mogen maken en lukrake opmerkingen over zijn kennen en kunnen mogen geven. De flauwe grappen hielden niet op. Deze man deed enorm zijn best en ging het eigenlijk niet om het concert......?
Hoe makkelijk zeggen en schrijven wij kritiek en hoe moeilijk is het om een compliment te geven voor veel mensen. Was/ is Nederland nu zo'n tolerant volk??? Mijn gevoel van alles wat mooi zou moeten zijn tijdens zo'n concert was weg...
Wat ik wil zeggen en wat meteen bij mij opkwam is, welk voorbeeld zijn wij voor de kinderen? Hoe leren wij kinderen tolerantie en tolerant zijn? De kranten en social media staan vol over het pesten en het ontbreken van respect voor elkaar onder kinderen op het internet. Men vindt dat kinderen hier een hoop in te leren hebben, wat zeer zeker ook zo is, maar van wie leren zij dit? Wie geven hier een voorbeeld in aan de kinderen?
Leren wij kinderen hoe mooi en belangrijk het is om complimentjes (via het internet) te geven? Gewoon een mooi compliment te “tweeten” of te zeggen? Wat ik vanmorgen zag stemde mij dus bezorgd. Op de internetsite van Art1.nl (2005) staat dat kinderen tolerantie moeten leren in de praktijk. (http://www.art1.nl/artikel/4144-Kinderen_moeten_tolerantie_in_de_praktijk_leren)
Iedereen moet zich veilig en welkom voelen. Zo staat er in het artikel: "......Micha de Winter wees op het belang van het aanleren van democratische omgangsvormen in de opvoeding. Het omgaan met verschillen maakt hier een wezenlijk deel van uit. Het is heel moeilijk om kinderen tolerantie bij te brengen. Kinderen denken bijna van nature in 'wij' en 'zij'. Kinderen moeten tolerantie in de praktijk leren door te oefenen met zich in te leven in de ander."
Hoe leren kinderen tolerantie en inleving in de praktijk als wij deze voorbeelden niet voldoende geven? Pesten op school willen wij aanpakken met respect voor elkaar, waarden en normen in de klas, in de maatschappij en op het internet.
Het onderwijs staat nu in het teken van opbrengstgericht werken. Welke opbrengsten vinden we belangrijk? Hoe gaan we die opbrengsten bereiken? Opbrengsten die moeten bijdragen aan de persoonlijke ontwikkeling van kinderen. Dit is overigens een van de kerndoelen van het primair onderwijs (min OCW 2006). Actief deelnemen aan de maatschappij vraagt dus om de juiste voorbeelden.
Aandacht en respect voor de gevoelens van elkaar is en moet een belangrijk uitgangspunt zijn in onze maatschappij en in het onderwijs. Zeker nu binnen passend onderwijs, het nieuwe onderwijs met alle kwetsbare kinderen die een plek in de groep moeten krijgen. Zeker nu is tolerantie een heel erg belangrijk onderdeel van onderwijs en opvoeding. Empathie en inlevingsvermogen. Niet alleen de kinderen, maar ook wij volwassenen.
Zo zal je je als leerkracht ook moeten kunnen inleven in hoe het voor het kind is met een beperking in een groep met competitie. Maar ook, hoe het is voor die collega met die 'opstandige' groep om daar elke dag weer een uitdaging in te zien.
Hoe het is voor dat kind in de klas die elke dag met buikpijn naar school gaat....? Inleving, empathie, tolerantie, respect.... Kunnen we dit? Kunnen we dit leren aan kinderen? Als we dit van kinderen gaan verwachten, kunnen wij dan zelf als professional, als ouder het voorbeeld geven? Wie is verantwoordelijk voor het aanleren van de sociale vaardigheden bij kinderen? De school, de ouder, de maatschappij?
Ik schrok van wat ik op internet zag vanmorgen. Ik wil het vertrouwen niet kwijt raken en ik laat dat ook niet gebeuren, toch ben ik boos! Kinderen straffen wij als ze intolerant zijn en respectloos. Wie tikt de grote mensen op hun vingers?
Voor nu wil ik afsluiten met een gedicht dat ik vond op internet (oneness4ever.nl) Gedicht Als Kinderen .............. (Dorothy Law Nolte).
Als kinderen leven met kritiek, leren ze te veroordelen.
Als kinderen leven met vijandigheid, leren ze te vechten.
Als kinderen leven met medelijden, leren ze medelijden met zichzelf te hebben.
Als kinderen belachelijk worden gemaakt, leren ze verlegen te zijn.
Als kinderen leven met jaloezie, leren ze afgunst te voelen.
Als kinderen leven met schaamte, leren ze zich schuldig te voelen.
Als kinderen leven met bemoediging, leren ze zelfvertrouwen.
Als kinderen leven met tolerantie, leren ze geduldig te zijn.
Als kinderen leven met lof, leren ze hoe het is om gewaardeerd te worden.
Als kinderen leren met acceptatie, leren ze lief te hebben.
Als kinderen leren met goedkeuring, leren ze dat ze oké zijn.
Als kinderen leven met erkenning, leren ze dat het goed is om een doel voor ogen te hebben.
Als kinderen leren delen, leren ze gul te zijn.
Als kinderen leven met oprechtheid, leren ze trouw aan de waarheid te zijn.
Als kinderen leven met eerlijkheid, leren ze rechtvaardig te zijn.
Als kinderen leven met vriendelijkheid en consideratie, leren ze respect.
Als kinderen leven met veiligheid, leren ze vertrouwen te hebben in zichzelf en in degenen om hen heen.
Als kinderen leven met vriendschap, leren ze dat de wereld een aangename plek is om in te wonen.
Ik wens jullie allen Een gelukkig 2015
"Een reis van duizend mijlen begint met een enkele stap....."
Tolerantie ....
Vanmorgen keek ik zoals op elke Nieuwjaarsochtend naar het Nieuwjaarsconcert. Puur traditie en genieten, al van jongs af aan. Mijn wereldje met balletdanseressen en mooie muziek.
Het gevoel dat je als kind dan kan voelen dat alles in de wereld mooi is. Als kind deed je als 'paard' mee op de Radetzky mars en bij “Der schonen blauen Donau' het stille genieten en de ontroering. Dit jaar wilde ik dit met een hashtag (#Nieuwjaarsconcert) op Twitter zetten hoezeer ik er van genoot. Vervolgens wilde ik ook zien hoeveel andere mensen er nu eigenlijk net zo van genoten als ik......
Op dat moment is eigenlijk het hele beeld dat ik al jaren had opgebouwd verstoord. Ik werd geconfronteerd met tweets van volwassen die het nodig vonden en vinden om andere volwassenen af te branden. Opmerkingen over het publiek, over de dirigent, over de muzikanten, maar de vervelendste over de presentator.
Tot en met 2014 was Joop van Zijl de presentator en dat was dit jaar voor het eerst Edwin Rutten ( ome Willem). De opmerkingen op Twitter waren naar en negatief en op de man gericht. Terwijl er iemand zat die de presentatie moest overnemen van een man die het 30 jaar heeft gedaan. Ongelooflijk zoals wij volwassenen dan kennelijk vinden dat wij iemand publiekelijk en via het internet belachelijk mogen maken en lukrake opmerkingen over zijn kennen en kunnen mogen geven. De flauwe grappen hielden niet op. Deze man deed enorm zijn best en ging het eigenlijk niet om het concert......?
Hoe makkelijk zeggen en schrijven wij kritiek en hoe moeilijk is het om een compliment te geven voor veel mensen. Was/ is Nederland nu zo'n tolerant volk??? Mijn gevoel van alles wat mooi zou moeten zijn tijdens zo'n concert was weg...
Wat ik wil zeggen en wat meteen bij mij opkwam is, welk voorbeeld zijn wij voor de kinderen? Hoe leren wij kinderen tolerantie en tolerant zijn? De kranten en social media staan vol over het pesten en het ontbreken van respect voor elkaar onder kinderen op het internet. Men vindt dat kinderen hier een hoop in te leren hebben, wat zeer zeker ook zo is, maar van wie leren zij dit? Wie geven hier een voorbeeld in aan de kinderen?
Leren wij kinderen hoe mooi en belangrijk het is om complimentjes (via het internet) te geven? Gewoon een mooi compliment te “tweeten” of te zeggen? Wat ik vanmorgen zag stemde mij dus bezorgd. Op de internetsite van Art1.nl (2005) staat dat kinderen tolerantie moeten leren in de praktijk. (http://www.art1.nl/artikel/4144-Kinderen_moeten_tolerantie_in_de_praktijk_leren)
Iedereen moet zich veilig en welkom voelen. Zo staat er in het artikel: "......Micha de Winter wees op het belang van het aanleren van democratische omgangsvormen in de opvoeding. Het omgaan met verschillen maakt hier een wezenlijk deel van uit. Het is heel moeilijk om kinderen tolerantie bij te brengen. Kinderen denken bijna van nature in 'wij' en 'zij'. Kinderen moeten tolerantie in de praktijk leren door te oefenen met zich in te leven in de ander."
Hoe leren kinderen tolerantie en inleving in de praktijk als wij deze voorbeelden niet voldoende geven? Pesten op school willen wij aanpakken met respect voor elkaar, waarden en normen in de klas, in de maatschappij en op het internet.
Het onderwijs staat nu in het teken van opbrengstgericht werken. Welke opbrengsten vinden we belangrijk? Hoe gaan we die opbrengsten bereiken? Opbrengsten die moeten bijdragen aan de persoonlijke ontwikkeling van kinderen. Dit is overigens een van de kerndoelen van het primair onderwijs (min OCW 2006). Actief deelnemen aan de maatschappij vraagt dus om de juiste voorbeelden.
Aandacht en respect voor de gevoelens van elkaar is en moet een belangrijk uitgangspunt zijn in onze maatschappij en in het onderwijs. Zeker nu binnen passend onderwijs, het nieuwe onderwijs met alle kwetsbare kinderen die een plek in de groep moeten krijgen. Zeker nu is tolerantie een heel erg belangrijk onderdeel van onderwijs en opvoeding. Empathie en inlevingsvermogen. Niet alleen de kinderen, maar ook wij volwassenen.
Zo zal je je als leerkracht ook moeten kunnen inleven in hoe het voor het kind is met een beperking in een groep met competitie. Maar ook, hoe het is voor die collega met die 'opstandige' groep om daar elke dag weer een uitdaging in te zien.
Hoe het is voor dat kind in de klas die elke dag met buikpijn naar school gaat....? Inleving, empathie, tolerantie, respect.... Kunnen we dit? Kunnen we dit leren aan kinderen? Als we dit van kinderen gaan verwachten, kunnen wij dan zelf als professional, als ouder het voorbeeld geven? Wie is verantwoordelijk voor het aanleren van de sociale vaardigheden bij kinderen? De school, de ouder, de maatschappij?
Ik schrok van wat ik op internet zag vanmorgen. Ik wil het vertrouwen niet kwijt raken en ik laat dat ook niet gebeuren, toch ben ik boos! Kinderen straffen wij als ze intolerant zijn en respectloos. Wie tikt de grote mensen op hun vingers?
Voor nu wil ik afsluiten met een gedicht dat ik vond op internet (oneness4ever.nl) Gedicht Als Kinderen .............. (Dorothy Law Nolte).
Als kinderen leven met kritiek, leren ze te veroordelen.
Als kinderen leven met vijandigheid, leren ze te vechten.
Als kinderen leven met medelijden, leren ze medelijden met zichzelf te hebben.
Als kinderen belachelijk worden gemaakt, leren ze verlegen te zijn.
Als kinderen leven met jaloezie, leren ze afgunst te voelen.
Als kinderen leven met schaamte, leren ze zich schuldig te voelen.
Als kinderen leven met bemoediging, leren ze zelfvertrouwen.
Als kinderen leven met tolerantie, leren ze geduldig te zijn.
Als kinderen leven met lof, leren ze hoe het is om gewaardeerd te worden.
Als kinderen leren met acceptatie, leren ze lief te hebben.
Als kinderen leren met goedkeuring, leren ze dat ze oké zijn.
Als kinderen leven met erkenning, leren ze dat het goed is om een doel voor ogen te hebben.
Als kinderen leren delen, leren ze gul te zijn.
Als kinderen leven met oprechtheid, leren ze trouw aan de waarheid te zijn.
Als kinderen leven met eerlijkheid, leren ze rechtvaardig te zijn.
Als kinderen leven met vriendelijkheid en consideratie, leren ze respect.
Als kinderen leven met veiligheid, leren ze vertrouwen te hebben in zichzelf en in degenen om hen heen.
Als kinderen leven met vriendschap, leren ze dat de wereld een aangename plek is om in te wonen.
Ik wens jullie allen Een gelukkig 2015
"Een reis van duizend mijlen begint met een enkele stap....."